Think positive, act positive, speak positive

Kunnen we dat echt? Op dezelfde dag dat ik met mijn gezin op een prachtige dagexcursie ga, maar stiekem baal dat het bewolkt is en mij stoor aan massatoerisme, leer ik hoe je een bloemenoffer maakt en waar deze voor is. Dat heeft indruk gemaakt.

Om negen uur ‘s ochtends worden we opgepikt door een vriendelijk chauffeur Rikki en onze gids Iluh; we vertrekken naar de Pura Luhur Lempuyang tempel. Diezelfde dag bezoeken we ook het waterpaleis Tirtagangga en een koffieplantage.

Aangekomen bij de tempel lees ik op een groot bord waar je rekening mee moet houden bij het bezoeken van de tempel. Zo mogen je benen en je rug niet bloot zijn, mag je als vrouw niet menstrueren als je de tempel betreedt en mag er niet gekust worden in het tempelcomplex. Onze gids had ons een sarong gegeven en we hadden zelf rekening gehouden met bovenkleding. Martijn had voor de gelegenheid zijn haltertopje maar in het hotel gelaten. Zo is ‘ie.

We klimmen 200 treden omhoog en we komen onderweg de eerste bloemenoffers al tegen. Het uitzicht is fantastisch. Het was weliswaar bewolkt, maar we hebben nog net de top van de vulkaan Angung Angung kunnen zien.

In het eerste deel van het tempelcomplex stuiten we op een gigantische rij toeristen die daar uren in de rij staan voor een exclusieve foto bij de poort van de tempel. Uren. In de rij. Voor een Instagram foto. Nu zal ik niet ontkennen dat ik het leuk vind als een foto van mij een x aantal likes heeft, maar ik ga er geen uren voor in de rij staan. Ik sta versteld van de poses bij de poort, de schaars geklede dames, de hoeveelheid smartphones die de mensen vast hebben en de verveelde blikken op hun hoofd in die lange wachtrij. Terwijl niemand ze dwingt om daar te staan.

We zetten de klim voort naar het belangrijkste deel van de tempel; het deel waar daadwerkelijk gebeden wordt. Boven aangekomen merk ik op dat we de enige zijn en dat we dit bezoek te danken hebben aan het feit dat we via het hotel geboekt hebben. Daar hadden we geen weet van toen we het boekten, maar stiekem bevalt het mij wel. Een foto bij de poort kon mij gestolen worden; dit was ‘the real thing’.

Iluh legt uit dat we een bloemenoffer gaan brengen en ze heeft Canang Sari’s meegenomen (offermandjes) zodat we dat kunnen doen. Leuk, ik ben benieuwd en vind het bijzonder! Ik vrees heel even voor Julius, want ik ben bang dat hij het niet volhoudt, maar hij heeft super leuk meegedaan. Het scheelde denk ik wel dat hij bovenin een kuiken tegenkwam dat hij vast mocht pakken en het kuiken met ons mee gebeden heeft.

Iluh nam ons mee door het offerritueel en we moesten haar nadoen. Geknield voor de tempel maakten we verschillende gebaren met onze handen onder begeleiding van het gebed wat zij hardop deed. Dat klonk heel mooi en rustgevend. Uit het mandje moesten we drie keer bloemblaadjes pakken. De eerste keer om op ons hoofd te doen, om de goden binnen te laten en de tweede en derde keer op onze oren, voor hetgeen we dankbaar zijn en voor hetgeen we wensen.

Hierna deelde de priester ongekookte rijst uit. We plakten een beetje rijst op ons hoofd (think positive), toen plakten we een beetje op onze borst (act positive) en vervolgens aten we een paar korrels (speak positive). Dit vond ik heel mooi. Ik had veel mensen met rijst op het hoofd en op de borst zien lopen. Ik wist dat dit iets religieus was, maar ik wist niet wat. Maar mooi, toch?

Iedere dag danken, bidden en herinneren deze mensen zich dat ze dankbaar en positief willen zijn. Op de terugweg begon ik in mijn hoofd weer heel even te klagen over de Instagrammende rij mensen wachtend op de foto, maar ik bedacht mij en liet de gedachten los. Dat voelt ook beter dan klagen, zeuren en oordelen. Leven en laten leven... think positive, act positive & speak positive. Ga ik mijn stinkende best voor doen, Iluh!